In de Trouw stonden twee berichten over twee Afrikaanse vrouwen. Het ene maakte me blij en het andere eigenlijk intens verdrietig.
Hoop in Botswana
Onder het kopje ‘Jong Afrika juicht: Botswana heeft 30-jarige vrouw als minister‘, las ik over een jonge vrouw op zo’n aansprekende positie. Een vrouw op een continent waar vooral oude mannen de macht bezitten, de gerontocratie. Het gaat om Bogolo Joy Kenewendo die sinds een week minister van handel en industrie is. Ze heeft internationale economie aan de universiteit van Sussex gestudeerd, werkte een poosje op het ministerie van handel in Ghana en werd twee jaar geleden het jongste parlementslid ooit in Botswana. Ze richtte Molaya Kgosi op, een organisatie die vrouwelijk leiderschap in Afrika stimuleert. Bedacht en presenteerde een radioprogramma waarmee ze de kennis over economie in Botswana wilde vergroten en was al op haar 24ste een populaire krantencolumnist. Als je dat leest denk je: wow! Dit bericht kan niet breed genoeg worden verspreid. Een mooi rolmodel en hopelijk trekken jongeren en vooral jonge vrouwen zich hier aan op. Een hoopgevend bericht.
Wanhoop in Zuid-Afrika
Hoe anders in het verhaal van de Zuid-Afrikaanse vrouw Buyiswa Ntsadu (42). Zij woont in de township Khayelitsha, bij Kaapstad. Ze vertelt dat het buiten haar huisje erg gevaarlijk is. Ze durft zelfs ’s nachts niet naar het toilet te gaan uit angst verkracht te worden. Ze is in haar leven al een paar keer verkracht. Zoals zoveel andere vrouwen in Zuid-Afrika. Ze vertelt: ‘Als ik vroeg naar mijn werk ga, maak ik altijd mijn vriend wakker. Hij moet dan inspecteren of de omgeving veilig is. Als ik vervolgens naar de bushalte ga, moet hij met me meelopen. Er zijn veel verhalen van vrouwen die in bars iets in hun drankje krijgen en daarna worden verkracht. Maar bijna niemand doet aangifte. Eventuele getuigen, buren of familieleden, iedereen is bang. Er rust een taboe op. Veel slachtoffers doen er het zwijgen toe, bang anders de schuld in de schoenen geschoven te krijgen. Maar intussen leven wij vrouwen voortdurend in angst.’
Hoop en wanhoop op zaterdag in één krant. En dat is eigenlijk steeds zo wanneer je de berichten uit Afrika leest. En hoe ellendig en machteloos ik me ook voel over het verhaal van Buyiswa Ntsadu, ik probeer daarin niet te blijven hangen. Ik trek me op aan al die positieve verhalen die ook uit het continent komen. En de jongeren die iets van hun toekomst proberen te maken. Zoals Bogolo Joy Kenewendo.
Peter Lindhoud